MY RUNNING EXPERIENCES in 2018

My name is Ramesh Tamang and I am one of the members of Run With Roshni  Foundation. I completed my Higher Secondary Education  from one of the eminent institution of Kalimpong , Scottish University of Mission Institute (SUMI). Now  I am pursuing my degree  in Bachelor  of Physical Education from Laxmi Bai National Institute of Physical education in Guwahati.

I’m thankful to Run with Roshni Foundation (RWRF) for giving me several opportunities to participate in different marathons all across India since 2012. Running has become a part of my life and I’m always devoted to it. Through running I’ve discovered many hidden treasures within me. It motivates me a lot in building my self-esteem and it helps me to be a disciplined person. Moreover, in my day to day life it helps me a lot in my holistic development. It has taught me a lesson to create the conducive environment in any situation.

By participating in the marathons of different cities like Mumbai, Delhi, Hyderabad, Chennai, Kolkata, Bangalore, Guwahati, Shillog and many other cities,  I got  to meet the peoples from various walks of life. India is well known for its diverse culture and its ethnicity. By meeting people from different cities, states and culture, I got to learn many new things about them and about my own country India. It plays a vital role in boosting up my confidence within me for everything.

In the year 2018, I got support to take part in Tata Mumbai Marathon, North-East 1st international half Marathon, TCS Bengaluru World 10k, Rotary Sohra Marathon and All India University Cross Country(AIUCC)2018. 

Tata Mumbai Marathon was on 20th Jan, 2018. We reached Mumbai on 18th Jan, 2018, the next day i.e on 19th Jan, 2018, we went to the expo to collect our bib no. My brother Binod Tamang, my friend Ranjeet Rai and other twenty eight runners represented our team RWRF in TMM 2018. This year ten senior runners from Darjeeling and Kalimpong had joined us for TMM, who participated in Dream Run of 6km. I ran Half marathon in TMM. On 21^st Jan, 2018, four of us, myself, Roshni Didi, Hemant Rai and Sevika Rai were invited to an International Board School in Mumbai to share our experiences. I shared my experiences of running different marathons. Sevika and Hemant shared their experiences of walking 11 hours from their village in Rimbik to Kalimpong to give their documents for the registration of TMM 2018 due to the strike of 105 days in Darjeeling and Kalimpong in the year 2017. The students of that school were very interactive than any other schools, which I have visited till date.  They asked us lots of questions. We got to learn many news things by visiting that school. We got to know that the students of that school have limited use of gadgets and social Medias.

Same day in the evening of 21^st Jan, 2018, we attended a workshop on “Love Heals” conducted by Dr. Deval Doshi and Mr. Sunil Shah. In the session, we got to learn about our  vision and goals. We also got to learn a bit of psychology, meditation and about how we can train ourselves mentally and physically to achieve our goals. I am very grateful to Dr. Deval Doshi and Mr. Sunil Shah for organising such an amazing workshop only for us.

My second event of the year was North East 1st international half marathon in Guwahati on 6th April 2018. I stood on 12th position with the timing of 1:18:50hrs. It was a smooth game for me because I was in Guwahati only. In this event I represented my organisation RWRF and my college LNIPE. The registration for this event was done by my college.

On 25th May, 2018, we reached Banglore after three days’ train journey from Kalimpong to participate in  TCS Bengaluru World 10k , which was on 27th May 2018. Mr Simanta Baruah provided us accommodation in his own residence. He helped us to get our bib no as well. I had gone to participate in TCS Bengaluru World 10k with my brother Binod and my teammate Ranjeet. According to the age category Binod stood 2nd, I stood 4th and Ranjeet stood in 7th position. We had a good time in Bangalore. A big thank you to Mr. Simanta for his guidance and support.

Rotary Sohra Marathon was on 24th Aug 2018 in Shillong, Meghalaya. Thirteen runners from RWRF came from Kalimpong and Darjeeling for Rotary Sohra Marathon. I joined them from Guwahati. We had a good time and we learned a lot from a very challenging marathon in Shillong.

In our Institute LNIPE, Guwahati, selection was done on the basis of the timing certificate for the All India University Cross Country (AIUCC) game. On 5^th Sept, 2018, the final trial was in Gwalior and I got selected to represent my university. Selected runners were taken for 30 days of training camp. All India University Cross Country(AIUCC) game was in Gulbara University of  Karnataka. Though  I did not win the race, I did my best.  I am learning a lot by participating in such a prestigious events like AIUCC. It was for the third time, I had participated in AIUCC.

Above all, education plays an important role in the success of an individual. I would like to sum up my blog by sharing my life’s goal: I want to pursue M.P.ed ie Masters in Physical Education after completing my degree of B.P.ed (Bachelors in Physical Education). Since, my aim is to do research in Endurance Training and inspire coming generation to become efficient long distance runner. The vision of Roshni Didi is to see Gorkha Runners winning Olympic Marathon and make India proud, as well as to spread the message “We are Gorkhas and Proud to be Indian”.  I am always ready to do whatever I can do to support Roshni Didi to fulfil her vision. Lastly, I owe my sincere thank you to all the supporters of my organisation RWRF, family and my coaches for their love and support. I seek your blessing and guidance further in my future days to come.

Ramesh Tamang.

PS- Run with Roshni Foundation appeals all the reader of this blog to help us to raise funds for the education of Ramesh Tamang. We can provide tax exemption certificate to our donors. Please do write us to runwithroshni@gmail.com.

मेरो दिल्ली म्याराथनको अनुभव

उत्तम भुजेल

१६ नोभेम्बर २०१६ को दिन, कालेबुङ देखि हामी पाचजना धावकहरु बिहान नौ बजे एन जी पीको लागी बाटो लाग्यौ। एन जी पी पुगेपछि हामीले खाना खायौ अनि २ बजे ट्रेनमा चढयौ। हामीसित रोशनी दिदी पनि हुनु हुन्थ्यो, जसले गर्दा म खुशिले गदगद भइ रहेको थिए।

हामी १८ तारिख जवहारलाल नेहरु सटेडियम पुग्यौ, जहा हाम्रो बसने बन्दोबस्त स्पोर्टस हस्टेलमा भएको थियो। हामी हस्टेलमा पुग्दा बिहानको ३ बजिसकेको थियो। रेलको यात्रा गरेर थाकेको कारण बिहान हामी बिउझदा घामको उज्यालो किरण चारै तिर फैलि सकेको थियो। हामी सटेडियमको वरिपरि ३० मिनटको लागि दौडन गयौ। त्यसपछि खाजा खाएर हामी बिब नम्बर लिन गयौ।

१९ तारिख बिहान हामी सटेडियम भित्र पसेर फोटो खिच्यौ अनि भिडियो रेकर्ड पनि गरयौ। ४०० मिटरको ट्रयाक देख्दा मलाई पुरा दगुर्न मन लाग्यो अनि गएर ४-५ फन्को लगाए। त्यस दिन मैले दिन भरि आराम गरे।

२० तारिख हाम्रो म्याराथन थियो। बिहान ४ बजे उठेर हामी म्याराथन शुरु हुने ठाउमा पुग्यौ। मलाई दिल्लीमा म्याराथन कुदन पाउदा एकदमै खुशि लागिरहेको थियो। खुशिले गर्दा म्याराथन शुरु भएको पनि थाहा भएन। सबैजना कुदन थालेको देखेर म पनि कुदन थाले। तर सबैले मलाई छोडिसकेका थिए।

दिल्लीको सडकमा कुददा मलाई सुन्दर फुलबारीमा कुदेको जस्तै लागीरहेको थियो। १६ किलोमिटर मैले ५७ मिनटमा पुरा गरे। मेरो पछि दुइजना रनरहरु थिए। यसरी दगुर्दै जादा १९ किलोमिटर, १ घण्टा ७ मिनट भएको थियो। मलाई ढाड अनि कुम दुखे अनुभव भयो अनि आफ्नै रिदममा दगुर्दै गएर १ घण्टा १४ मिनटमा मैले दिल्ली हाफ म्याराथन पुरा गरेर १८ देखि २५ बर्षको क्याटोगरीमा म दोस्रो भए। मैले यो म्याराथन १ घण्टा १२ मा पुरा गर्ने आशा गरेको थिए तर शरीरले साथ नदिएको ले त्यसो गर्न सकिन।

दिल्ली म्याराथनमा हेनडिकेप रनरहरु एउटा खुट्टाको साहाराले मात्र कुदेको देखेर मेरो मन एकदमै दुखि भयो। उनिहरुलाई देखेर मेरो आखाबाट आशु पनि आयो। हामी म्याराथन कुदेको बेलुकी संसाद एस एस आलुवालियालाई भेटने मौका पनि पायौ। आलुवालिया सरले हामीलाई बधाई दिनुभयो अनि उहाले आफ्नो हातले नै हामीलाई चिया पिउन दिनु भयो। हामीलाई खिर पनि दिनु भयो। यस्तो सतकार पाउदा मलाई धेरै खुशि लाग्यो।

हामीले चिया पिउदै गर्दा, हाम्रो जातिको उनमुक्तिको लागी लडाई लडनु हुने श्रीमान बिमल गुरुङज्यु पनि त्यहा आइपुग्नु भयो। गुरुङज्युलाई भेटन पाउदा जाति प्रति इमानदारीता भन्ने कुरा जागेर आयो अनि सबै गोर्खाहरुको निम्ति असल धावक बन्छु भन्ने प्रण गरे।

२२ तारिख हामी घर फर्कने ट्रेनमा चढयौ। ट्रेनमा पानी नभएर धेरै असुबिधाहरुको सामना गर्दै २३ तारिख राति १२ बजे हामी एन जी पी आइ पुग्यौ अनि हामी भोलिपल्ट कालेबुङ पुग्यौ।

Ranjeet's Experience in Airtel Delhi Half Marathon.

MY EXPERIENCE OF RUNNING AIRTEL DELHI HALF MARATHON 2016

:- RANJEET RAI

My name is Ranjeet Rai. I have run many marathons with team Run with Roshni. I hope to get opportunities to run with the team in the near future too. I feel very proud to say that I belong to Team Run with Roshni. The vision of the Run with Roshni Foundation (RWRF) is to create Gorkha runners who will win gold medals for India in the Olympic Marathon. I want to see the vision of the Foundation being fulfilled.

I have visited many places in India with team Run with Roshni. It is only because of RWRF that my dream of visiting places like Hyderabad, Bangalore, Shillong, Kolkata and now Delhi has been fulfilled. I not only visited these beautiful cities but I also got the opportunity to run in the Marathons organised in them.

I participated in the Airtel Delhi Half Marathon of 20th November 2016. My experience of running in this Marathon was the best among all the Marathons I have participated in till date. Five runners from Team RWRF along with Roshni Didi (didi is elder sister) began our journey to Delhi from Kalimpong on 16th November, 2016. We reached NJP around 1 pm. We had lunch together and boarded our train to Delhi at 2 pm.

It was for the first time that Roshni Di was also travelling with us. We got to learn many things from her. She not only mentored us about running in Marathons but also gave important lessons which will be very useful for us in our lives. I felt very happy and I would like to thank her for being always there for us. I hope that Roshni Didi will continue to guide us like this in the future too. 

Our train was running almost 4 hrs late and so we reached Old Delhi Station only at midnight. Arrangements for our stay had been made for us at the Jawaharlal Nehru Stadium Sports Hostel by our Honorable MP for Darjeeling Sri SS Ahluwalia Sir. He had sent cars to pick us up from the station itself. We reached the Hostel at 2 am and slept around 3 am.

Next morning, Roshni Di took us for a practice run at the Jawaharlal Nehru Stadium. It was the spot for our start as well finish for the Marathon too. I felt very happy and proud to run inside the Jawaharlal Stadium.

On 20th November 2016, the day for the Delhi half marathon was a very good one for our team. I personally finished my Half Marathon ( 21 KM) with a timing of 1 hr and 18 mins. Prior to this, my personal best timing had been 1 hr 23 mins. I felt very proud to have improved my timing by 5 mins.

After the Marathon, we were given an opportunity to meet with Mr.SS Ahluwalia our Honorable MP from Darjeeling along with the GTA Chief Mr. Bimal Gurung and Roshan Giri. I had the best experience of my life in Delhi till date.

I would like to offer my humble gratitude  to PUMA for providing me with running gear and the registration for ADHM 2016. PUMA has provided me with three pairs of running shoes, Tshirts and shorts for the year 2016. I am hopeful to get continuous support from PUMA in the future too. Thank you very much.

Note- Handwritten note in Nepali was typed by Roshni Rai, which was later translated into English by Mr. Mohanraj Thakuri and edited by Mrs. Sheila Rai Fudong.

रनजीत राईको अनुभव एयरटेल दिल्ली हाफ म्याराथन २०१६ मा

                       एयरटेल दिल्ली हाफ म्याराथन २०१६

रनजीत राई

म रनजीत राई “रन विथ रोशनी” को प्रोजेक्टबाट धेरै म्याराथनहरु कुदिसकेको छु अनि आउने दिनहरुमा पनि कुदन् पाउने आशा राखेको छु। म आफैलाई “रन विथ रोशनी” टिमको रनर हुँ भन्दा गर्व लाग्छ। “रन विथ रोशनी फाउण्डेसन”, को उदेश्य गोर्खा रनरहरुले अलोम्पिग म्याराथनबाट भारतको निम्ति स्वर्ण पदक जितेर ल्याउने हो। म यस उदेश्य पुर्ण भएको हेर्न चाहान्छु।

मैले म्याराथन कुदेर नै धेरै ठाउहरु घुम्ने मौका पाए। यदि “रन विथ रोशनी फाउण्डेसन” नभएको भए, मुम्बइ, हैदराबाद, बगंलोर, शिलाङ, कोलकत्ता, दिल्ली हेर्न मेरो सपना, सपना मात्र रहने थियो होला। तर आज “रन विथ रोशनी फाउण्डेसन” को साहयताले मैले यि सबै ठाउहरु जाने मात्र होइन् तर यी शहरहरुमा हुने म्याराथनहरुमा भाग लिने मौका पाइ सकेको छु।

२० नोभेम्बर २०१६ मा मैले एयरटेल दिल्ली हाफ म्याराथनमा भाग लिने मौका पाए। अरु सबै जग्गाहरुको भन्दा मेरो दिल्लीको अनुभव एकदमै राम्रो रहयो। हामी पाँचजना रनरहरु, रोशनी दिदी लगायत, १६ नोभेम्बर २०१६ को दिन दिल्लीको लागी कालेम्पोङ्बाट प्रस्थान गरयौ। हामी दिउसो १ बजे, न्यु जलपाइगुडि पुग्यौ अनि खाना खाएर २ बजे ट्रेनमा चडयौं।

यसपाली हामीसित पहिलो पल्ट रोशनी दिदी पनि यात्रा गर्नु हुदै थियो। यात्राको समय, दिदीको बाट म्याराथनबारे अनि अरु बिष्यमा हामीले धेरै कुरोहरु सिक्ने मौका पायौ। दिदीले हामीलाई म्याराथनबारे मात्र होइन तर हाम्रो जिवनमा चाहिने धेरै कुरोहरु बताउनु भयो। त्यसको निम्ति म एकदमै खुशी छु अनि दिदीलाई धन्यबाद दिन चाहान्छु। आउदो दिनहरुमा पनि दिदीसित यात्रा गर्ने मौका पाउछु होला भन्ने आशा राखेको छु।

हाम्रो ट्रेन ४ घण्टा ढिलो भयो। हामी १७ नोभेम्बर २०१६, मध्य रातको १२ बजे दिल्ली पुग्यौ। हाम्रो दार्जीलीङको संसाद आलुवालीया सरले हामीलाइ बस्ने बन्दोबस्त जवारहाल नेहरु सटेडियमको स्पोर्टस हसटेलमा मिलाइ दिनु भएको थियो। उहाँले नै हामीलाई दिल्ली स्टेसनमा गाडी पनि पठाइ दिनु भएको थियो। हामी हस्टेल पुग्दा रातीको २ बजि सकेको थियो। हाम्रो रुम पाएर सुत्दा ३ बजि सकेको थियो।

हामीलाई भोलिपल्ट रोशनी दिदीले जवारहाल नेहरु सटेडियमको वरिपरि कुदन लानु भयो। हाम्रो म्याराथनको शुरु हुने अनि सकिने ठाउ पनि जवारहाल नेहरु सटेडियम नै थियो, जसले गर्दा हामी सबै खुशि थियौ। नेहरु सटेडियम भित्र पसि रनीङ गर्न पाउदा त आफुलाई झन गर्व लाग्यो।

२० नोभेम्बर २०१६ को दिन, दिल्ली म्याराथन हाम्रो टिमको निम्ति एकदमै राम्रो भयो। मैले १घण्टा १८ मिनटमा हाफ म्याराथन (२१कि मि) पुरा गरे। यस भन्दा अघि मैले १घण्टा २३ मिनटमा मात्र हाफ म्याराथन पुरा गर्न सकिरहेको थिए । मैले ५ मिनट समय improve गर्न सकेकोमा म आफै गर्व गर्दछु।

म्याराथन पछि हामीले संसाद आलुवालिया सर, जि टि ऐ चिफ बिमल गुरुङ सर अनि रोशन गिरि सरलाई पनि भेटने मौका पायौ। अरू म्याराथनहरु भन्दा दिल्ली म्याराथनको अनुभव मेरो निम्ति सर्वश्रेष्ठ अनुभव हो। अन्तमा पुमा कम्पनीले मलाइ २०१६ सालमा तिन जोडि जुत्ता, तिन जोडि टिसर्ट, तिन जोडि हाफ प्यान्ट साथै दिल्ली म्याराथनको निम्ति रेजिस्ट्रेन गरिदिएर साहयता गरेकोमा म एकदमै अभारी छु। भविष्यमा पनि पुमाबाट साहयता पाउने आशा राखेको छु।

बिनोद तामाङको अनुभव दिल्ली हाफ म्याराथन २०१६मा

दिल्ली हाफ म्याराथन २०१६

बिनोद तामाङ

२० नोभेम्बर २०१६ मा सम्पन्न भएको दिल्ली हाफ म्याराथन २०१६ (Airtel Delhi Half Marathon) को निम्ति रोशनी दिदीले चायनाको “जेट लिङग बायोटेक” (Z-Link Biotech) बाट मेरो निम्ति सहयोग मिलाइ दिनु भएको थियो। मैले स्कुलबाट सजिलै अनुमति पनि पाउन सके, जसको निम्ति म एकदमै खुशी छु।

मैले दिल्ली हाफ म्याराथन २०१६ (२१.०९७ कि मि), १ घण्टा  १७ मिनट ५७ सेकेण्ड मा सकेर आठौ स्थान प्राप्त गरे। तर म खुशी छुइन्, कारण मैले यस म्याराथनको निम्ति खुबै राम्रो ट्रेनीङ गरेको थिए। मैले यस म्याराथन १ घण्टा १२ मिनटमा सक्ने तारगेट राखेको थिए। तर १६ कि मि देखी भुडी दुखेकोले कुदन् नै सकिन अनि मेरो तारगेट पुरा गर्न पनि सकिन्।

मलाई यस म्याराथनमा लगाउनु भनेर, सितम्बर महिनामा नै रोशनी दिदीले “Z-Link Biotech” प्रिन्ट गरेको टिसर्ट दिनु भयो। हामीले म्याराथनमा भाग लिदा कुनै पनि कुरो नया लगाउनु हुदैन् कारण त्यती लामो दुरी कुत्दा हामीलाई सबै कुरो सुबिधा भएको हुनु पर्छ। दिदीले मलाई, बेलुकीको ५ बजे तिर, कालेम्पोङको सुपरमार्केटमा टिसर्ट दिनु भएको थियो। त्यस पछि म केश काट्न सुपरमार्केटमा नै हजामकोमा गए। मैले पालो पर्खन् पर्ने हुदा, छेवैको चौकीमा बसेर, त्यहाँ भएको एउटा म्यागजीन पढन थाले। जब मेरो पालो आयो, मैले मेरो टिसर्ट अनि म्यागजीन, टेबल माथी राखेर केश काट्न बसे। केश काटेर हेर्दा, टेबल माथी मेरो टिसर्ट छैन रहेछ। हजामलाई सोद्धा, रकभेल स्कुलको एकजना बिधार्थीले लग्यो भन्नु भयो। म १ कि मि, दौडीदै रकभेलको हस्टेलमा पुगे। तर गेट बन्द भइसकेको रहेछ। मैले एउटा भाईलाई बोलाएर, मेरो टिसर्ट खोजेर ल्याइदियौ भने रु १००/- (एक सय रुपियाँ) दिन्छु भने। त्यो भाइले एक घण्टामा टिसर्ट खोजेर ल्याइदियो। टिसर्ट पाए पछि म ढुक्क भएर घरतिर लागे। घर पुग्दा रातीको ९;३० बजिसकेको थियो।

४ नोभेम्बर २०१६ को दिन, मनसोङ भन्ने ठाउमा ६ कि मिको एउटा रेस भएको थियो। “Z-Link Biotech” प्रिन्ट भएको टिसर्ट सजिलो भएकोले गर्दा, त्यस दिन पनि मैले त्यही टिसर्ट लगाएर दौडे। ६ कि मि, १८ मिनट ७ सेकेण्डमा कुदेर मैले प्रथम स्थान ओगटें। घर फर्केर आए पछि पुरा थाकेको महसुस भयो । त्यसैले गर्दा, ब्यागबाट लुगाहरु ननिकाली सुते। भोलि पल्ट ब्याग हेर्दा, टिसर्ट छैन रहेछ। मेरो साथीको बाइक पैचो मागेर, अत्तालीदै, १५ कि मि टाढो मनसोङ गए। बाटोमा टिसर्ट पाइन् भने दिदीलाई के भन्नु सोच्दै गए। धन्न मैले हिजपल्ट राखेको ठाउमा नै टिसर्ट पाए।

हामी १६ नोभेम्बर २०१६, मा कालिम्पोङबाट बिहान ९ बजे हिडेका थियौ। न्यु जलपाइगुढीबाट हामी अप्रानह २;३०बजे ट्रेनमा चढेका थियौ। हामी टिमबाट ५ जनाले दिल्ली म्याराथनमा भाग लिन गइरहेका थियौ। रोशनी दिदीसित पहिलो पल्ट यात्रा गर्दा, हामीले धेरै कुरोहरु सिक्नसक्यौ। दिल्ली हामी १७ नोभेम्बर २०१६ को राति १२ बजे पुग्यौ। हाम्रो बस्ने ब्यवसथा जवाहारलाल नेहरु सटेडियममा भएको थियो।

म्याराथन सके पछि हामीले, दार्जीलिङको संसाद श्री आलुवालीया सर, जिटिए चिफ श्री बिमल गुरुङ सर अनि रोशन गिरि सरलाई पनि भेटने मौका पायौ। म्याराथनले गर्दा, यसता सुनौलो मौकाहरु पाएकोमा म एकदमै अभारी छु।

अन्तमा “Z-Link Biotech” ले मलाई दिल्ली म्याराथनमा भाग लिनको निम्ति साहयता गरेकोमा धेरै धेरै धन्यबाद दिन चाहान्छु। रोशनी दिदीको साहयताले गर्दा हामीले भारतको भिबिन्न ठाउहरुमा गएर म्याराथनमा भाग लिने मौकाहरु पाइरहेका छौ। दिदीलाई पनि धेरै धेरै धन्यबाद। यसरी नै आउदो दिनहरुमा पनि तपाईहरुको यस्तै साहयता पाइरहनेछु भन्ने आशा राखेको छु।

Binod's Experience in Airtel Delhi Half Marathon.

MY AIRTEL DELHI HALF MARATHON EXPERIENCE 

: Binod Tamang

Roshni Di (Di means elder sister) provided me with sponsorship from China's "Z-LINK BIOTECH" for the Airtel Delhi Half Marathon (ADHM) held on the 20th of November 2016. I was happy to be granted permission by my school to participate in this Marathon.

I finished ADHM by covering 21.097 kms in 1 Hour 17 min. & 57 Secs. , thus securing the 8th position in the race. I was quite disappointed and unhappy with my performance as I had trained very hard for this event. My actual target was to finish it in a timing of 1 hour and 12 mins but while running I developed an acute pain in my stomach which slowed down my speed and I couldn't finish at my targeted timing.

Three months prior to the Marathon, Roshni Di had given  me a T-shirt provided by China's Z Link Biotech exclusively for this marathon as we had to wear the required gear for the run. Di gave me the T-shirt in Kalimpong Supermarket around 5 PM in the evening following which I went directly for a Haircut to a nearby salon. I had to wait for my turn so I kept my T-shirt aside on a chair and started reading a magazine. When my turn came, I kept the magazine and T-shirt in the same place and sat down for my haircut. When done, to my absolute horror, I found my T-shirt missing from the place I had kept it in. I asked the barber and he told me that may be a student from Rockvale Academy had taken it. I ran towards the school Hostel which was about a km away from there. I found the gate locked as it was already very late. Luckily, I saw a boy inside the gate and requested him to look for my T-shirt and to please bring it back if he could. I also promised him a reward of Rs.100. Fortunately, after waiting for almost an hour, he managed to find my T-shirt and bring it back to me. I was so relieved. I returned home at around 9:30 PM after all this hullabaloo.

On the 4th of November, there was a 6kms Road race at a nearby place called Mansong. I participated there too. As my Z Link Biotech Tshirt was very conformable for running I wore the same on the day of the race. I secured 1st position in the race with timing of 18 Min 7 sec. I was tired after the race so I went back home and slept without unpacking my bag and checking whether all my gear was there. Next morning, when I woke up and opened my bag, to my horror I again found that by now very important to me T-shirt missing from the bag. I somehow managed to borrow my friend's Bike and frantically went to search for it around 15 kms away to Mansong. I was very sad and also very scared thinking about how to face Roshni Di, if I don’t find the T-shirt. Miraculously, I found the Tshirt at the friend’s home in Munsong, where I had stayed for a night before the race day. I was so relieved and ecstatic to lay my hands on my beloved Tshirt once again.

Five of us runners and Roshni Di moved from Kalimpong on 16th November at around 9 AM. We boarded our train from NJP station to Delhi at around 2: 30 PM. It was a good experience to travel with a person like Roshni Di from whom we get to learn a lot about running and about a host of other important subjects. We reached New Delhi at midnight and went directly to Jawaharlal Stadium where our accommodation and other necessary arrangements had been arranged for.

After the Marathon, we were given a wonderful opportunity to meet our most gracious and Honorable MP (Member of Parliament for Darjeeling) Sri.SS.Ahluwaliaji. We met GTA Chief Mr. Bimal Gurung and Mr. Roshan Giri too. It was a memorable moment for me for which I will always be grateful for to Roshni Di.

 
Last but not the least, I  would like to offer my everlasting gratitude to Z-LINK BIOTECH for sponsoring me to participate in ADHM 2016. With the help and guidance of Roshni Di we are getting so many opportunities to run at various prestigious Marathons across India for which I shall be ever grateful to her. I hope and pray that she will keep guiding us like this in the future too. Thank you Roshni Di, thank you China's Z Link Biotech. Thank you 

रमेश तामाङले चार दिन भित्रमा दुइवटा रेस जिते।

चार दिन भित्रमा दुइवटा रेस जिते।

रमेश तामाङ

कालिम्पोङ

म रमेश तामाङ, पुर्व समलबोङ खासमल, कालिम्पोङ निवासी श्री हेम कुमार तामाङको छोरा, तपाईहरु समक्ष मेरो म्याराथनको अनुभव बाडन लागिरहेको छु। सर्वप्रथम म ‘रन विथ रोशनी फाउण्डेसन’ लाई धन्यबाद दिन चाहान्छु किनभने यहि फाउण्डेसन द्वारा मैले २०१२ देखि थुप्रै म्याराथनहरुमा भाग लिने मौकाहरु पाइरहेको छु। मैले कालिम्पोङको SUMI SCHOOL देखि बाह्रौ श्रेणी उतिर्ण गरे पश्चात हाल प्रथम बर्ष BPed (Bachelors in Physical Education) , Lakshmibai National Institute of Physical Education (LNIPE), Guwahati मा अध्यानरत छु।

आज म माहाराष्ट्रको सतारा जिल्लामा हुने म्याराथन अनि इन्टर युनिभर्सीटि रेस जुन चाहि ग्वालियरमा सम्पन्न भएको थियो, यी दुइ रेसहरुको अनुभव बारे लेख्न गइरहेको छु। यस बर्ष सतारा हिल म्याराथन १८ सितम्बर २०१६ मा भएको थियो अनि त्यसमा मैले पनि भाग लिने मौका पाएको थिए। २४ अप्रेल २०१६ मा, ‘रन विथ रोशनी फाउण्डेसनले’ टिमको अनुभवी रनरहरुको निम्ति एउटा हाफ म्याराथन कालिम्पोङ देखि पेदोङ सम्म आयोजना गरेको थियो।

यस म्याराथनको मुख्य उदेश्य थियो, टिमबाट दुइजना रनरहरुलाई सतारा हिल म्याराथनको निम्ति चयन गर्नु। मैले त्यस म्याराथन १ घण्टा २१ मिनटमा पुरा गरी प्रथम हुन सकेको थिए भने, उत्तम भुजेल दोस्रो भएको थियो। त्यस पछि हामी दुइलाई ‘रन विथ रोशनी फाउण्डेसनको’ संस्थापिका रोशनी राई दिदीले सतारा हिल म्याराथनको निम्ति चयन गर्नु भयो। हामीलाई सतारा हिल म्याराथनको निम्ति श्री प्रकाश वाणीले (ACP Mumbai Police Retd.) sponsor गर्नु भएको थियो। उहालाई म आन्तरीक ह्रदयबाट धन्यबाद दिन चाहान्छु।

८ सितम्बर २०१६को दिन, म युनिभर्सिटीको एउटा दौडमा पनि प्रथम भएर, आफ्नो युनिभर्सिटीलाई ग्वालियरमा हुने दौडमा प्रतिनिधित्व गर्नु पर्ने भयो। भाग्यवंश मैले युनिभर्सिटीको DEAN लाई धेरै दिन अघि नै सतारा हिल म्याराथनमा भाग लिन जानको निम्ति छुट्टी मागी राखेको थिए। १४ सितम्बरको दिन उत्तम भाईसित NJP बाट ट्रेनमा चढि, १६ सितम्बरको दिन हामी मुम्बई पुग्यौ। रोशनी दिदी धेरै ब्यस्त भएको कारण हामीलाई लिन स्टेसन आउनु भ्याउनु भएन। उहाले फोनबाट नै कसरी लोकल ट्रेनमा चढी बेलापुर भन्ने ठाउ जानु भनि सिकाउनु भयो। दिदीसित हाम्रो बेलापुर स्टेसनमा नै भेट भयो। दिदीले हामीलाई एक रात बस्नको निम्ति नायर हस्टेलमा बन्दोबस्त गरिदिनु भएको रहेछ। भोलि पल्ट १७ सितम्बर २०१६ को बिहानै अरु मुम्बईका रनरहरुसित बसमा चढि सतारा तिर लाग्यौ। अप्रान्ह २;३० बजे हामी म्याराथन Expo पुग्यौ अनि हाम्रो Running bib थाप्यौ। हामी बस्ने होटेल पुग्दा बेलुकीको ६ बजिसकेको थियो। हामी बेलुकीको खाना खाएर छिट्टै आराम गरयौ। १८ सिलम्बर २०१६ को बिहान हामी ४;३० बजे उठेर ब्रेकफास्ट खानु गयौ। त्यस पछि १० मिनट हिडेर हामी म्याराथन शुरु हुने ठाऊमा गयौ। म्याराथन ठिक ६ बजे शुरु भयो। मैले यस म्याराथनलाई हल्कासित गर्ने अठोट गरेको थिए कारण दुइदिन पछि मैले युनिभर्सिटीलाई प्रतिनिधित्व गरेर अर्को दौडमा पनि भाग लिनु थियो। म injury हुनबाट बाच्न चाहान्थे। ४ किलोमिटर सम्म म elite रनरहरुसित नै कुदिरहेको थिए। त्यस पछि बिस्तारै मैले मेरो रफ्तार कम्ती गरे। १०.५ किलोमिटर उक्कालो कुदे पछि u turn लिएर फेरि ओरालो कुदनु पर्ने थियो। मलाई एकदम रमाईलो लागीरहेको थियो। ओरालिमा मैले एक दुईजना रनरहरुलाई जिते।१८ किलोमिटर पुगे पछि म इण्डियन क्याटागोरिको चौथो स्थानमा छु भन्ने थाहा भयो। मैले रफ्तार बडाए अनि एउटा रनरलाई जितेर अघि निसके। मैले यो म्याराथन १ धण्टा २३ मिनटमा पुरा गरेर इण्डियन क्याटागोरिमा तेस्रो भए। उत्तम भाई दोस्रो स्थानमा आएछ। एकछिन थकाई मेटाएर म हटेल गई मोबाइल लिएर आए अनि रोशनी दिदीलाई फोन गरे। दिदीले २ घण्टा ३० मिनटमा म्याराथन सक्नु भएछ। उत्तम भाई दोस्रो अनि म तेस्रो भएको खबर सुनेर दिदी पुरा खुशी हुनु भयो।

हामीलाई sponsorगर्नु हुने प्रकाश वाणी सरसित पनि हाम्रो भेट भयो। उहा पनि हाम्रो परिणाम सुनेर धेरै खुशी हुनु भयो। केहि क्षण पश्चात पारितोषिक बितरणको निम्ति सबै बिजय भएका रनरहरुलाई सटेजमा बोलाइयो, तर मलाई बोलाइएन्न्। मेरो बदली तिनीहरुले चौथो हुने ब्यक्तिलाई स्टेजमा बोलाए। हामी सबै छक्क परयौ। रोशनी दिदीले म्याराथन आयोजकहरुसित भेटने कोशिश पनि गर्नु भयो तर बेसि भिड भएको कारण हामीले भेटन् सकेनौ। मलाई धेरै दुःख लाग्यो तर दिदीले पछिबाट परिणामको सहि खोजि गरिदिनु हुने आसवासन दिनु भयो। म ढुक्क भए।

उत्तम भाईलाई चाहि दोस्रो स्थानको पारितोषिक ग्रहण गर्न उनिहरुले स्टेजमा बोलाएका थिए। पारितोषिक बितरणको कार्यक्रम सके पछि हामी होटेल गएर नुहाइ धुवाई गरयौ। त्यस पछि तयार भएर रोशनी दिदीलाई बिदा मागे अनि मेरो आफ्नो पर्ने नानालाई (दिदी) भेट्न पुणे तिर लागे। मैले सतारा हिल म्याराथनबाट धेरै अनुभव बटुले अनि धेरै कुराहरु पनि सिकने मौका पाए। तेस्रो स्थानको पारितोषिक मलाई नदिएकोमा पुरा बिस्वाद लागिरहेको थियो। यसता कुराहरु जीवनमा भई नै रहन्छ भनी आफैले आफैलाई शान्ताउना दिए।

साझपखं पुणे पुगे। नानाले मलाई नै पर्खिरहनु भएको रहेछ। पुणेबाट मैले युनिभर्सिटीको सरलाई फोन गर्दा युनिभर्सिटीको गेम ग्वालियरमा २० सितम्बरमा नभएर २१ सिनम्बरमा हुने थाहा पाए। म यस गेमको निम्ति चयन भई सकेकोले गर्दा सरले मलाई भोलि पल्ट नै ग्वालीयर आउनु भन्नु भयो। बेलुकी नानासित दिल्ली जाने सल्लाह भयो। नानाले २० सिनम्बर २०१६को ८बजे बेलुकी पुणेबाट दिल्ली जाने फ्लाइटको टिकट काटिदिनु भयो।

दिल्ली एयरपोर्टबाट Lakshmibai National Institute of Physical Education (LNIPE), ग्वालियर जो चाहि मेरो मुख्य युनिभर्सीटि हो, त्यहा जानको निम्ति नानाले नै एउटा गाडी ओनलाइन बुकिंङ गरिदिनु भएको थियो। रातिको १०;३० बजे म दिल्ली एयरपोर्ट पुगे। समानहरु निकालेर बाहिर निस्कदा ११;३० बजि सकेको थियो। मलाई गाडीले पर्खिरहेको थियो। LNIPE ग्वालियर पुग्दा बिहानको ५ बजिसकेको थियो। ड्राईबरले गाडीको मिटर हेरेर रु ७१००/- (रुपियाँ सात हजार एक सय) भाडा भयो भन्यो। म त अरकच्च परें। मैले त भाडा बेसी भन्दा बेसी भयो भने रु ४०००/- (रुपियाँ चार हजार) हुन्छ होला भनी सोचेको थिए। धन्न् मेरोमा भाडा तिर्न पुग्ने पैसा रहेछ।

रिमरिम उज्यालो हुदै थियो। मेरो LNIPE ग्वाहाटिको परिचय पत्र हेरे पछि सेक्युरिटी गार्डले गेट खोलिदियो। युनिभर्सीटि भित्र पसेर सरलाई फोन गरे तर सरले फोन उठाउनु भएन्। के गरौ के गरौ भए।सेक्युरिटी गार्डले मलाई रेस शुरु हुन आटयो भनि बतायो अनि उसले हस्टेल जाने बाटो बताइदियो। हस्टेल गएर लुगा फेरे अनि रेस शुरू हुने ठाउमा गए। भारतभरि भएको Lakshmibai National Institute of Physical Education को क्रस कन्ट्ररी रेस सलेक्सन शुरु हुन् १५ मिनट मात्र बाकी थियो। म रात भरि सुतेको थिइन्। फलाइटमा पहिलो चोटि चढेको थिए, निन्द्रा के लाग्थ्यो। गाडीमा ड्राइबरलाई पनि निन्द्रा लाग्छ भनेर मलाई सुतनु नै नदिने। रातिको बाटो नयाँ जग्गा कतै केहि हुन्छ कि भन्ने मलाई डर पनि लागी रहेको थियो।

६;३० मा रेस शुरु भयो। १२ किलोमिटर कुदनु पर्ने थियो। रात भरि नसुति यात्रा गरेकोले मेरो शरीर थाकेकै भए पनि मलाई भित्र मनबाट नै अलग किसिमको आत्माबिशवास आइ रहेको थियो। मैले हल्का सित रनिङको रफतार बडाउदै गए। अरु रनरहरुलाई जित्दै जादा आफै छक्क पनि पर्दै थिए। मलाई चम्तकार भएको जस्तै म्हसूस भइरहेको थियो। १२ किलोमिटर, मैले ४२ मिनट ५६ सेकेण्डका पुरा गरेर, प्रथम भए।

रेस पछि नुहाएर, खाजा खाए अनि रोशनी दिदीलाई फोन गरि खुशिको खबर सुनाए। दिदीले पनि मलाई दुईवटा खबरहरू दिनु भयो। पहिलो त सतारा हिल म्याराथनको अनलाइन परिणाममा मेरो नाम नै तेस्रो स्थानमा प्राकाशित भएको अनि अर्को चाहि दिदीले चायना माउन्टेन म्यराथनमा भाग लिन जानको निम्ति विसा पाउनु भएछ। मलाई एकदम खुशी लाग्यो।

हामीलाई सतारा हिल हाफ म्याराथनमा भाग लिन sponsor गर्नु भएकोमा फेरि पनि म प्रकाश वाणी सरलाई धन्यबाद दिन चहान्छु। अन्तमा रोशनी दिदीले हामीलाई यति सुनौलो मौकाहरु दिनु भएकोमा मुरी मुरी धन्यबाद। भविष्यको दिनहरुमा पनि तपाईको आर्शीबाद अनि मायाहरु पाई रहनेछु भनि आशा गर्दछु।

मैले ग्वालियरमा प्रथम भएर, बंगलोरमा हुने अर्को क्रस कन्ट्ररी रेसमा जाने मौका पाए। २८ अक्टोबर २०१६ को बंगलोरमा भएको क्रस कन्ट्ररी रेसमा भारत भरिको दिग्गज रनरहरु आएका थिए। मेरो पोजिसन नआए पनि मैले धेरै कुराहरु सिक्न पाए।

नोट;- रमेशले Lakshmibai National Institute of Physical Education (LNIPE), Guwahati एडमीशनको बेला १००० मिटर रेस २ मिनट ४३ सेकेण्डमा पुरा गरेर LNIPE, Guwahati को १० बर्षको रेकर्ड तोडेका छन्। रमेशको आर्थीक अवश्था त्यति बलियो छैन तर उसको हिम्मत धेरै छन्। रमेशले २९ मई २०१६मा रनिङ एण्ड लिभिङले आयोजन गरेको सिक्किम म्याराथनमा दोस्रो स्थान ओगटी रु ५००००/- (पचास हजार) नगद पुरष्कार जितेका थिए। उनले त्यही पैसाले LNIPE, Guwahati मा एडमीसन लिएका हुन। रमेशले नगद पुरष्कारहरु भएका म्याराथनहरु जितेर पुरा गर्ने भनि सोचेका थिए तर बाहिरका म्याराथनहरुमा भाग लिन युनिभर्सीटिबात छुट्टी मिलाउन मुशकिल पर्ने जस्तो देखिन्दैछ।

त्यसैकारण ‘रन विथ रोशनी फाउण्डेसनले’ रमेशको पढाइको निम्ति फण्ड उठाएर साहयता गर्ने निधो गरेका छन्। ‘रन विथ रोशनी फाउण्डेसन’ एउटा पंचिकृत ट्रस्ट हो, जसले डोनरहरूलाई 80G अथवा इन्कम टयाक्स एकसम्सन सर्टिफिकेट पनि दिन सक्छन। रमेशलाई साहयता गर्न इच्छुक महानुभावहरुले ‘रन विथ रोशनी फाउण्डेसनलाई’ runwithroshni@gmail.com मा इमेल लेखि सम्पर्क गर्नु सकनु हुनेछ.।